Ιδού τα λόγια της Α.Α. του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ, κατα τη θεία Λειτουργία της περασμένης Παρασκευής, 11 Ιουνίου 2010, πανήγυρη της Ιεράς Καρδίας του Ιησού, ενώπιον χιλιάδων ιερέων που είχαν συναχθεί στην Πλατεία Αγ. Πέτρου για τη λήξη του Ιερατικού Έτους.
Λόγια βαρυσήμαντα.
Σκέφτομαι πως τις τελευταίες δεκαετίες, η ράβδος και η βέργα του Επισκόπου (μεταφορικά πάντοτε μιλώντας) δεν χρησιμοποιήθηκαν εκεί όπου θα έπρεπε, τα πράγματα κυλούσαν χωρίς να διορθώνονται, χωρίς να γίνεται παρέμβαση ή με παρέμβαση μηδαμινή, χωρίς να υπάρχει η επαρκής επαγρύπνηση ώστε να εφαρμοστούν οι ενδεχόμενες διορθώσεις. Καθένας αισθανόταν ελεύθερος να κάνει τα δικά του πειράματα (κυρίως στον χώρο της Θείας Λατρείας), να επινοεί, να συγκολάει, να δημιουργεί, να παραμορφώνει...
Λόγια βαρυσήμαντα.
Σκέφτομαι πως τις τελευταίες δεκαετίες, η ράβδος και η βέργα του Επισκόπου (μεταφορικά πάντοτε μιλώντας) δεν χρησιμοποιήθηκαν εκεί όπου θα έπρεπε, τα πράγματα κυλούσαν χωρίς να διορθώνονται, χωρίς να γίνεται παρέμβαση ή με παρέμβαση μηδαμινή, χωρίς να υπάρχει η επαρκής επαγρύπνηση ώστε να εφαρμοστούν οι ενδεχόμενες διορθώσεις. Καθένας αισθανόταν ελεύθερος να κάνει τα δικά του πειράματα (κυρίως στον χώρο της Θείας Λατρείας), να επινοεί, να συγκολάει, να δημιουργεί, να παραμορφώνει...
“Η βέργα και η ράβδος σου, ασφάλεια μού παρέχουν”(Ψλ 22, 4). Ο ποιμένας έχει ανάγκη από τη βέργα για να διώξει τα άγρια θηρία που θέλουν να εισβάλουν στο κοπάδι· για να αντιμετωπίσει τους ληστές που ορέγονται τη λεία τους. Όμως μαζί με τη βέργα έχει και τη ράβδο, η οποία τον στηρίζει και τον βοηθά να διαβεί μέσα από δύκολα περάσματα. Και τα δύο εμπίπτουν στη διακονία της Εκκλησίας, στη διακονία του ιερέα. Και η Εκκλησία οφείλει να κάνει χρήση της ράβδου του ποιμένα, για να προστατεύσει την πίστη ενάντια στους παραχαράκτες, ενάντια σ’ εκείνους τους προσανατολισμούς οι οποίοι, στην πραγματικότητα, αποπροσανατολίζουν. Και αυτή ακριβώς η χρήση της ράβδου είναι δυνατόν να προσφέρει μια υπηρεσία αγάπης. Πράγματι, σήμερα βλέπουμε πως δεν πρόκειται για αγάπη, όταν γίνονται ανεκτές ορισμένες συμπεριφορές οι οποίες είναι ανάξιες της ιερατικής ζωής. Όπως επίσης δεν πρόκειται για αγάπη, όταν αφήνουμε να εξαπλώνεται η αίρεση, η αλλοίωση και η νόθευση της πίστης, σαν να ήμασταν εμείς οι οποίοι, ανάλογα με τις μόδες της στιγμής, παράγουμε την πίστη. Σαν η πίστη να μην ήταν πια δώρο του Θεού, εκείνο το πολύτιμο μαργαριτάρι που δεν αφήνουμε να μας το αρπάξουν. Ταυτοχρόνως, η ράβδος πρέπει να γίνεται και η βακτηρία του ποιμένα, βακτηρία η οποία να βοηθά τους ανθρώπους, ώστε να μπορούν να βαδίζουν σε δύσκολα μονοπάτια και να ακολουθούν τον Κύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου